Rozdział 39

Obudziłam się wieczorem, z powodu zimna jakie panowało w pomieszczeniu. Otworzyłam powoli swoje oczy. Leżałam na torsie śpiącego Nialla, moja ręka leżała na jego brzuchu a głowę miałam położoną na jego piersi. Podniosłam się szybko, zaraz po tym jak zorientowałam się, w jakiej pozycji się znajduję. Złapałam za telefon i sprawdziłam skrzynkę mailową. Jakiś chłopak z naszej szkoły organizował imprezę. Już nie mogłam się doczekać.

            Kiedy przełknęłam ślinę myślałam, że umrę z bólu, w gardle miałam żyletki. Muszę się wykurować jak mam imprezować wieczorem. Owinęłam się szczelnie kocem, po czym podniosłam się z kanapy. Chciałam obejść nogi Nialla, które były wyłożone na stoliku do kawy ale mi się nie udało.

- Gdzie uciekasz kangurku?

- Ubrać się cieplej. – burknęłam.

- Żartujesz, przecież jest strasznie ciepło. – powiedział patrząc. – Chodź tu. – pociągnął mnie za rękę, zmuszając do opadnięcia na kanapę. Położył swoją dłoń do mojego czoła, była taka zimna.

- Nie jestem chora. I jutro wybieram się na imprezę. – uprzedziłam go.

- No z gorączką nie bardzo. Winter, parzysz. – popatrzył na mnie spod byka.

- Nic mi nie jest. – wypaliłam.

- No w cale nie mówisz przez nos i nie masz chrypy gorszej od Harrego. – zaśmiał się.

- Wychodzi na to że on jest wiecznie chory.

- Winter, powinnaś się położyć.

- Nic mi nie jest! – wyrzuciłam ręce w górę, a następnie kichnęłam.

- Widać. Zasuwaj do łóżka. Zaraz ci znajdę jakieś przeciw bólowe i wirusowe. – podniósł się z kanapy i popchał mnie w stronę schodów na piętro. Jak ja go czasem nienawidzę. Nie mam zamiaru zostać w domu kiedy impreza się kroi. Chyba śni.

            Po wejściu do pokoju weszłam do mojej garderoby gdzie przygotowałam sobie ubrania na jutro. Standardowo odłożyłam na jedną pustą półkę. Wgramoliłam się na wierzę i zakopałam w pościeli. Mimo że byłam w ciepłych dresach Nialla, owinięta kocem i kołdrą nadal było mi zimno.

            Niall pojawił się w moim pokoju z tacą leków przeciw bólowych, ciepłą herbatą. Wszedł do mnie. Usiadł na materacu, po turecku naprzeciwko mnie.

- Przeciw wirusowa, a tu jest coś na gardło. – podał mi tabletki, a gdy je łyknęłam w moich dłoniach wylądował kubek ciepłej herbaty. Uśmiechnęłam się w podziękowaniu.

- Jak się położysz spać to powinnaś się lepiej czuć. – wypalił.

- Przed chwilą wstałam. – jęknęłam.

- To się położysz z powrotem.

- Nie wiem czy to bezpieczne, jak jestem chora lunatykuję. Spadłabym. – wypaliłam zgodnie z prawdą.

- To będę cię pilnował.

- Serio? – nie mogłam uwierzyć w jego słowa. Niall Horan, którego nie obchodzi nic, będzie mnie pilnowała abym nie wstała i nie lunatykowała. – Jakby co to po prostu zaprowadź mnie do łóżka, i zachowuj się jakbym nie spała, nie wolno mnie w tedy budzić.

- Wiem takie rzeczy, Blair lunatykowała. – zaśmiał się.

- Wow.

- Śpij. – zabrał mi pusty kubek z ręki i pchnął na poduszki. Od razu zakryłam się kołdrą. I zamknęłam oczy. Dość szybko znalazłam się w krainie morfeusza.

*Perspektywa Blair*

            Wbiegłam do swojego pokoju, który wyglądał jak pobojowisko, po czym zaczęłam szukać ciuchów na zmianę. Założyłam białą bluzkę, ogrodniczki, conversy. Moje włosy rozczesałam najbardziej jak się da.

            Jak to chary miał objawy depresyjne! Dlaczego miałby je mieć. Dotarcie do domu Harrego nie zajęło mi dużo. Nie przejmowałam się pukaniem, chłopak był już przyzwyczajony że wchodzę jak do siebie do domu. Na parterze świeciło pustkami, jak zwykle. Szybko wbiegłam na kręcone schody i dostałam się na piętro. Tym razem moim pierwszym celem była sypialnia.

            W jej progu stanęłam jak wryta. Harry spał tuląc do siebie misia, którego dla mnie wygrał w wesołym miasteczku. Zsunęłam buty z nóg i podeszłam do mojego, słodko śpiącego chłopaka. Udało mi się wyjąć pluszaka i zastąpić jego miejsce. Mocno przywarłam do torsu loczka, chyba lekko go budząc.

- Blair? – zapytał zaspanym głosem.

- Tak?

- Chyba się jeszcze nie obudziłem. – burknął w poduszkę ziewając.

- Ja tu jestem, nie jestem na ciebie zła.- dźgnęłam go palcem w biceps.

            Chłopak podniósł się do pozycji siedzącej. Zlustrował mnie od stóp do głów. Głupek, zamiast coś zrobić nie ruszał się z miejsca. Przytuliłam się do niego, wywracając go na materac. Musnęłam jego usta.

- Martwiłem się o ciebie. – powiedział wkładając nos w moje włosy.

- Wiem.

- Nie będziesz tam chodzić.

- Niall mnie zabije, jak tam pójdę więc, nie, nie będę.

- Na to bym mu nie pozwolił, ale chyba zamknąłbym cię w wysokiej wierzy. – zaśmiał się.- dlaczego bałaś się, że z tobą zerwę? – zapytał nagle.

- Bo jak na mnie krzyczałeś, to w końcu nie powiedziałam ci dlaczego tam chodzę. Mogłeś pomyśleć, że cię zdradzam i miałbyś idealny powód do zerwania ze mną. – schowałam nos w jego zagłębieniu obok szyi. – Tak w ogóle to Niall i Winter się chyba pocałowali. – burknęłam.

- Serio? – odsunął mnie od siebie.

- Jak przyszli to i Wii, i Niall mieli rumieńce na policzkach, i jeszcze tak na siebie patrzyli.

- Wiedziałem, że coś w trawie piszczy. – zaśmiał się i potargał mi włosy.

- Chyba każdy to wiedział, ciekawe jak Wii poradzi sobie  z tym wyzwaniem. – wypaliłam.

- Nie rozumiem. – Harry popatrzył na mnie zaciekawiony.

- Winter w sumie, pomogła mi i tobie. I ostatnio Lilah i George zaczęli ze sobą pisać, też dzięki niej. Jest dobrą swatką, w sumie chyba my też musimy ją popchnąć. – wypaliłam.

- Nie uda się. Do tanga trzeba dwojga, Niall to trudny człowiek. – powiedział.

- W tym problem, ale i tak będą razem.

*Perspektywa Winter*

            Spałam naprawdę długo. Od 23.00 aż do…popatrzyła na zegarek, aż do godziny 13.00. Nialla nie było w pokoju co tylko mi pomogło. Łyknęłam kolejne tabletki przeciw wirusowe i gorączkowe, po czym wstałam z łóżka. Pierwszym celem była kuchnia, w której zmusiłam się do zjedzenia kanapki z dżemem. Nawet gdy jestem chora, to wmuszam w siebie jedzenie, mam w pewnym stopniu obsesję, odkąd wyleczyłam się z jadłowstrętu.

            Kilka godzin przesiedziałam nad laptopem, telefon. Nie robiłam w zasadzie nic ciekawego, oprócz oglądania filmów. W sumie na umieraniu oraz oglądaniu telewizora zleciało mi do godziny 17.30. Zostało mi pół godziny na przygotowanie swojej osoby do wyjścia i godzina na dotarcie do celu. W sumie nic trudnego.

            Wyszłam do pokoju gdzie na pupę wsunęłam zwykłe czarne rurki, białą bluzkę z napisem „Carpe that fucking diem”. Znalazłam moje trampki, chustkę na szyję i torebkę z lekami przeciwbólowymi bo prawdopodobnie nie przetrwam bez  nich wieczoru.  

            Powoli zeszłam na dół, w kuchni nalałam sobie herbaty z miodem, aby złagodzić ból gardła, mimo iż nienawidziłam tego napoju. W momencie kiedy miałam wstać i wylać resztkę trunku do zlewu, do pomieszczenia wszedł Niall. Blondyn zlustrował mnie wzrokiem. Moje usta powędrowały do kubka.

- Nigdzie nie idziesz. – powiedział.

- A kto powiedział że gdzieś idę. – powiedziałam taką chrypą, że sama się zdziwiłam.

- Nie wyglądasz na osobę, która ma w planach przesiedzieć resztę wieczoru w łóżku. I tak wiem, że tam NIE pójdziesz. – powiedział z naciskiem na przeczenie.

- I tak tam pójdę. - wychrypiałam wstając od stolika. Włożyłam kubek do zlewu. Kiedy się odwróciłam, ręce Nialla wylądowały na blacie obok moich bioder, uniemożliwiając mi ucieczkę.

- Nie pójdziesz.

- Pój…- odkaszlnęłam. – Pójdę, czy ci się to podoba czy nie.

- Nie pójdziesz. Kto cię stamtąd zabierze?

- Dylan, umówiłam się z nim. – wzruszyłam ramionami, przecież to było oczywiste. Twarz Nialla wykrzywiła się w grymas. Przez chwilę zastanawiałam się czym mogło to być spowodowane. Zachłysnęłam się powietrzem gdy dotarło do mnie dlaczego Niall ma taką minę. Zaczęłam kaszleć. Musiałam oprzeć się o Nialla, bo straciłabym równowagę.

- O boże…- udało mi się powiedzieć. – jesteś zazdrosny. – odsunęłam się patrząc w jego oczy.

-Nie jestem. – powiedział bez emocji, co było potwierdzeniem, tego co przed chwilą stwierdziłam.

- Dobra. Więc ja pójdę sobie na tą imprezę, będę tańczyć z innymi chłopakami. A DYLAN obiecał mi lap dance…

- Przestań. – rzucił krótko.

            Wiedziałam, że wzmianka o Dylanie go wkurwi, taki był mój cel. Jak ja go uwielbiałam denerwować, normalnie moje nowe hobby. To było to.

- …W sumie to znajdą się pewnie inni chętni, jakbyś uważał na imprezie u bliźniaków, to byś widział, że wiele osób się na mnie na paliło. Nie mówię tylko o chłopakach.

- Winter. – podniósł głos.

- Rozumiesz to. – odwróciłam się do niego tyłem i krokiem modelki skierowałam się do wyjścia. – Sprawiłam że kobiety były mokre. W każdym bądź razie, mam zamiar zatańczyć z Dylanem Lap Dance, i na pewno sobie jeszcze osobę do…- w momencie poczułam jak jego ręce chwytają moje policzki, a usta odnajdują moje wargi. Cicho jęknęłam. Byłam zaskoczona, zmiękły mi nogi, ledwo stałam. To co wyprawiał swoim językiem było nie do opisania. Znów te motyle w podbrzuszu. Z automaty moje ręce wylądowały w jego włosach, niszcząc jego idealną fryzurę.

- Jesteś zazdrosny. – wypaliłam podczas pocałunku, chłopak się uśmiechnął.

- Nie jestem. – odparł nadal mnie całując.

- No to ja nie jestem chora.

            Chłopak powoli się ode mnie odsunął, co skwitowałam jękiem niezadowolenia. Przez ten mały dźwięk, chłopak uśmiechnął się złośliwie. Wiedział jak na mnie działa. Nie dobrze.

- Do wyra. – wskazał na schody.

- Bo co…

- Bo skopię ci dupę, za lap dance z Dylanem. – posłał mi złośliwe spojrzenie.

- Zazdrośnik.

- Nie jestem zazdrosny.

- Ja nie jestem chora.

Przepraszam, przepraszam, przepraszam. Dostałam ataku Nie weny i nie wiem co się ze mną dzieje. Dodatkowo w poniedziałek mam wycieczkę 3 dniową, wezmę lapka, Julka ze mną w pokoju więc może coś napiszę.

Jeszcze raz przepraszam że tak długo czekaliście i za krótki i beznadziejny rozdział. PRZEPRASZAM

Nowy rozdział na   Destiny&Hope