Rozdział 44

Rano obudziły mnie okropne promienie słoneczne, które oznajmiały mi, że pasowało by wstać. Dopiero po piętnastu minutach chowania głowy pod poduszką postanowiłam podnieść się z wygodnego materaca.

            Jakże wielkie było moje rozczarowanie, gdy obok siebie nie zobaczyłam blondyna tyko małą karteczkę. Było na niej napisane, że Niall i Blair poszli do szkoły, i że wrócą po południu. Zmięłam kartkę, wrzuciłam ją do kosza po czym wyszłam z pokoju poprawiając moje niesamowicie potargane włosy – jakby były natapirowane. Starając się nie wywrócić o żadne śmieci walające po podłodze, zeszłam do kuchni gdzie zastałam jeszcze większy syf niż w salonie i korytarzu. Usiadłam na wolnym krześle. Rozglądnęłam się na boki a gdy dostrzegłam butelkę niedopitej pepsi sięgnęłam po nią by następnie opróżnić ją do końca.

            Beknęłam głośno.

- Zalety bycia samej w domu. – wzruszyłam ramionami zadowolona. Wróciłam na piętro do łazienki by wziąć prysznic i dokładnie wyszorować swoje ciało. Owinięta ręcznikiem oraz z mokrymi włosami opuściłam zaparowane pomieszczenie. Usiadłam na łóżku rozkoszując się błogą ciszą, która panowała w zasyfionym domu.

            Powoli zaczęłam sobie odtwarzać wspomnienia z wczorajszego wieczoru. Impreza, Harry i Blair, Niall pyta się jak mi się podoba, Niall mnie unika, opierdalam Nialla, Niall się pyta czy będę jego i Niall mnie całuje. Uśmiechnęłam się szeroko. Poczułam motylki w brzuchu na samą myśl o tym, że blondyn jest moim chłopakiem.

            Usłyszałam jak dzwoni mój telefon. Najpierw pomyślałam o Horanie bo przez ostatnie dwa tygodnie jak jestem chora chłopak potrafił dzwonić na każdej przerwie w szkole sprawdzając mój stan zdrowia. Na wyświetlaczu pojawiło się zdjęcie mojej mamy. Dotknęłam opuszkiem palca zieloną słuchawkę po czym przyłożyłam telefon do ucha.

- Hej mamo…

- Winter, słuchaj coś mi wypadło, muszę zostać tu praktycznie do końca miesiąca. – powiedziała szybko a ja zmarszczyłam brwi.

- Przecież zaczął się maj. – oznajmiłam.

- Dokładnie. Polecili mnie kilu firmom i zlecono mi wykonanie dziesięciu logo na miejscu. Muszę tu zostać złotko, poproś Nialla żeby pozwolił zostać ci jeszcze miesiąc. – westchnęła. – Tak w ogóle to dzwoniła ciotka z Zelandii. Masz zadzwonić do niej bo jak nie to jest gotowa zrobić to o normalnej godzinie na ich czas czyli u ciebie to środek nocy.

- Pfff…super obudzi mnie i Nialla…

- Winter czy ja o czymś nie wiem.

- OprócztegozeNiallijajesteśmyrazemtonie. – powiedziałam bardzo szybko.

- Czekaj czekaj…Oprócz tego, że Niall i Ja jesteśmy raZEM! O MÓJ BOŻE!!!Nie wieżę. – zaczęła piszczeć do słuchawki. - No już Winter…wiem że chcesz to zrobić. – wyśpiewała do słuchawki.

            Westchnęłam bardzo głośno. Weszłam na łóżko.

- Tak! Jestem z Niallem!!!Boże jak się cieszę, uwierzysz w to!!! – zaczęłam skakać i piszczeć jak nienormalna. Zatrzymałam się gwałtownie. – Już ci lepiej?

- Winter, mogłabyś zachowywać się jak normalna dziewczyna a nie jak chłopczyca.

- Mamo! Ja nie jestem chłopczycą, która z nich zakłada sukienkę czy obcasy? Albo się maluje? Błagam żadna chłopczyca nie miałaby anoreksji – wyrzuciłam w górę ręce, jakby matka mogła to zobaczyć.

- No dobra, mogłabyś zareagować na związek normalnie.

- Zareagowałam na swój pierwszy związek tak jak chciałaś, teraz tańczę sobie w środku mojego serca a nie jak plastikowe debilki z mojej szkoły.

- Mówisz o Stelli? Taaa…dobra wygrałaś, tamte są tępe. – wiedziałam że wykrzywia swoje usta. – muszę kończyć. Pa złotko. – cmoknęła do słuchawki.

- Pa mamuś. – rozłączyłam się. Zaczęłam przeglądać swojego e-booka na telefonie w poszukiwaniu jakiejś fajnej książki do czytania. Mimo wszystko nic nie znalazłam. W końcu postanowiłam się ubrać. Znalazłam getry przed kolano oraz białą bokserkę, na to narzuciłam flenelową koszulę zostawiając ją rozpiętą. Włosy związałam w koka.

            Z nudów postanowiłam posprzątać cały dom. Kiedy udało mi się odgruzować kuchnię, znalazłam pięć transporterów na piwo. Okazało się że butelek jest dużo więcej niż miejsc w tych pojemnikach więc ułożyłam je z wierzchu. Złapałam za zielony worek na śmieci i ruszyłam do salonu.

            W tym pomieszczeniu śmierdziało powiem, nie mogłam tam wytrzymać. Otworzyłam wszystkie okna by móc wywietrzyć pokój. Zaczęłam zbierać śmieci do niebieskiego worka…zapowiadało się długie popołudnie.

***

- Winter. – poczułam czyjś oddech na swoim uchu. Burknęłam coś niewyraźnego i schowałam twarz w poduszki. – Kangurku wstawaj.

- Nie – burknęłam.

- No weź mam dla ciebie coś.

- Jak to nie jest ciepła Nowa Zelandia to tam są drzwi. – pokazałam palcem na oślep. - …a może tam? – wskazałam w drugą stronę.

- Jak nie chcesz pianek to…  

            Podniosłam się gwałtownie zabierając moje ulubione słodycze z jego ręki. Chłopak posłała mi uroczy uśmiech gdy wepchałam sobie piankę do buzi.

- Nie musiałaś sprzątać. – pocałował mnie w policzek siadając na kanapie.

- Nie musiałeś kupować pianek. – odpyskowałam.

- W piątek jest wycieczka…do muzeum sztuki …czegoś tam.  – machnął ręką.

- Widzę że zainteresowany jesteś bardzo. – przełknęłam jedzenie.

- Jak pojedziesz to może tak. – popatrzył na mnie.

- TAK! Pojadę tylko pozwól mi stąd wyjść bo zwariuję. Dwa tygodnie w tym domu to dramat! – krzyknęłam uradowana wyrzucając ręce w górę.

- Aż tak ci tu było źle?

- Zamknę cię w szafie na cztery dni a potem powiem że wychodzisz. – pokazałam mu język.

- Bez przesady.

- Moja mama mówiła, ja jestem uzależniona od ruszania się.

            Rzuciłam w Nialla poduszką i zerwałam się do biegu. Cały czas się śmiałam. Wylądowaliśmy w kuchni po przeciwnych stronach wysepki. Chłopak obrzucił kuchnie spojrzeniem i popatrzył na mnie.

- No chyba ci zapłacę za posprzątanie tutaj.- zrobiłam krok w lewo równo z Niallem

- Nie musisz. – znów wystawiłam mu język.

            Podbiegł do mnie i przerzucił sobie przez ramię. Zaczęłam się śmiać i bić go po plecach żeby mnie puścił. Niall otworzył drzwi do sypialni, rzucił mnie na łóżko i usiadł na mnie okrakiem. Zaczął mnie łaskotać a ja ledwo łapałam powietrze.

- Przestań! – wykrzyczałam przez śmiech. Normalnie popłakałam się. Blondyn przestał i pochylił się żeby mnie pocałować. Poczułam jego miękkie wargi na swoich ale bardzo, bardzo krótko, to było lekkie cmoknięcie. – Weź mnie pocałuj jak trzeba a nie kurde…- wykonał moje polecenie.

            Poczułam jak jego wargi napierają na moje. Nasze języki walczyły o dominacje ale końcowo to on przejął inicjatywę…znowu. Moje dłonie wylądowały w jego włosach niszcząc idealną fryzurę. Westchnęłam gdy przygryzł moją dolną wargę i pociągnął do siebie

            Nagle do drzwi do pokoju otworzyły się. Niall oderwał się ode mnie i oboje popatrzyliśmy w jednym kierunku. Blair uśmiechnęła się uroczo, rumieniejąc. Rzuciłam w nią poduszką z łóżka Nialla. Dziewczyna wycofała się z piętra.

-Na czym my to… - Blondyn chciał wrócić do całowania.

- O pianki! – usłyszałam z dołu.

- Nie! – krzyknęłam zrywając się na ratunek moich słodyczy.

- Jedzenie ważniejsze ode mnie. – usłyszałam jak Niall mruczy pod nosem, wiedziałam ze przewrócił oczami. Wróciłam do pokoju i stanęłam naprzeciwko Nialla, zaplatając ręce na jego szyi.

- Nie jest – cmoknęłam go w usta. – Ale to są pianki. – wybiegłam z pokoju, po czym przeskakując po dwa schodki znalazłam się na dole. Zatrzymałam się w salonie, moje ręce zwisały bezwładnie wzdłuż ciała.

- No nie no… - jęknęłam widząc pustą paczkę MOICH pianek. – bez jaj, zjadłaś wszystko?

- Też cię kocham. – pokazała mi język.        

- Blair jedziesz jutro na wycieczkę?

- A gdzie jest?

- Do narodowego muzeum sztuki. – powiedziałam opadając naburmuszona na kanapę. – odkupujesz mi pianki.

- Och no nie dąsaj się. Niall zrób coś z nią.  – wskazała na mnie. – jadę. Tak w ogóle, to jak macie zamiar zorganizować ten camping zaraz po wycieczce.

- Co jaki camping? O czym ja nie wiem? – popatrzyłam na Nialla opierającego się o komodę za kanapą.

- Wszystko w swoim czasie kangurku. – cmoknął mnie w policzek.

- Co wy tacy skryci…- Niall zaczął ubierać buty – Znowu mnie zostawiasz?

- Idę do Larry i Dylana, mają coś załatwić. – odparł. Otworzyłam usta żeby coś powiedzieć ale mnie uprzedził. – Tak, kupię ci pianki.

- Dziękuję. – Uśmiechnęłam się. Chłopak zostawił mnie ze swoją siostrą na pastwę losu.

- Dzwonimy do Lilah? Podobno jest o Geroge’a – młoda zaklaskała w ręce.

            Po pięciu minutach kliknęłyśmy na kontakt z Lilah i Skype zaczął łączyć z moją przyjaciółką. Na ekranie pojawiła się różowo włosa z szerokim uśmieszkiem.

- Boże tak tęsknię…muszę się z tobą spotkać.  – jęknęła.

- No wiem, ale w sumie jutro wychodzę z domu…nareszcie! Rozumiesz to…dwa bite tygodnie w domu…

- Tak pamiętam co odwaliłaś w Nowej Zelandii jak byłaś chora. – zaśmiała się.

- Co zrobiłaś? – zapytała Blair

- Upokorzyła się od co – odparła teatralnie Lilah.

- Ach zamknij się.

Wejście SMOKA! To ja śnieżka powróciłam sobie, mam nadzieję ze rozdział wam się podobał, mimo iż ja uważam, że jest do domy i krótki i taki ni jaki ale to nie ważne...przypominam o asku i hashtagu :* na TT. Jeżeli ktoś ma jakiś zajebisty pomysł do Violent to niech pisze na mojego maila : karola.piegza@gmail.com 

Proszę o komentarze i wasze opinie...oby były długie 

Kocham was - Śnieżka i company (czyli Julcia_