Rozdział 21

Rozdział 21

Stałam na korytarzu szkolnym i grzebałam w moim plecaku z zamiarem odnalezienia moich

kluczy do salki gimnastycznej. Dorobiłam sobie swoje, po co mam nosić cały, ciężki pęk

kluczy skoro mogę nosić go razem z moimi do domu. Potrząsnęłam plecakiem dwa razy po

czym usłyszałam brzęk obijającego się o siebie metalu. Bingo. Zanurkowałam ręką i

chwyciłam za puszystą owieczkę przypiętą do kluczy.

Jak chora i pokaleczona ruszyłam do tylnego wyjścia szkoły. Bóle mięśni były

naprawdę nie do zniesienia, mogłam sobie zastygnąć w jednej pozycji i tak tkwić przez kilka

dobrych godzin, byle by nie wykonać żadnego ruchu. Nie mówiąc już o odciskach na stopach

i dłoniach.

Poczułam jak ktoś ściska mnie za dłoń. Za mocno. Jęknęłam głośno z bólu.

- Jezus Dylan debilu puść ją. – Larra zakryła twarz dłonią. – Przecież wiesz że ćwiczyła.

- Tak, już pochwalić mi się nie pozwolisz? – wywrócił oczami w jej kierunku.

- Możesz, tylko mnie puść. – zeszłam po schodkach i lekko naparłam na drzwi krzywiąc się

przy tym tak upośledzona.

- Wygrałem wczoraj wyścig.- Wypiął dumnie pierś i uśmiechnął się szeroko.

- Ale użył Nitro. Tylko dlatego – Dopowiedziała Larra ostudzając entuzjazm brata.

- Brawo i nie brawo, wygrałabym nawet bez użycia NOSu – wtrąciłam swój komentarz, żeby

zbić Dylana z tropu do końca.

- Ty nie podchodzisz do motoru.

- Dlatego powiedziałam wygrałaBYM. Prawda? – Weszłam na salkę. Wszystko mnie bolało,

ale mus to mus tak? Zaczęłam się rozciągać.

- Ty się w ogóle dasz radę ruszać? – zapytał Dylan i szczerze mówiąc miałam ochotę na to

żeby chwycić cegłę i rzucić mu w twarz. Nie żebym od kiedy się tu dzisiaj pojawił jęczała z

bólu i chodziła jak sparaliżowana.

- Wierz mi, że nie. – usiadłam i zaczęłam rozciągać nogi.

- Wiesz jak ten blondyn co wygrał był wkurwiony?! Kipiał ze złości…

- To nie ważne, grunt że masa kasy zarobiona. – Larra zaklaskała w ręce a do mnie coś

dotarło. Niall przegrał, dlatego nie przyszedł do szkoły, przegrał kasę, coś co utrzymuje jego i

Blair.

- Co macie zamiar zrobić z tymi pieniędzmi?

- Sprowadzić nitro. Tu nie da się nigdzie tego kupić. – westchnęły bliźniaki jakby to było

najważniejsze na świecie.

- To ciekawe jak oni jeżdżą. – zaśmiałam się pod nosem. – Możecie puścić jakąś muzykę.

Muszę poćwiczyć układ wolny.

- A co z tą całą poręczą? – zapytał Dylan.

Dobry jest, jak były zawody to najbardziej podobały my się ćwiczenia na

asymetrycznych poręczach. Wysunęłam do niego otwarte dłonie i pokazałam na super

odciski. Super seksi. Chłopakowi zrzedła mina.

***

- Mamoooo! – krzyknęłam siedząc całą w lodzie. – MAMO!!

Wydarłam się po raz kolejny. Moja rodzicielka wpadła do pomieszczenia i zaraz

potem popatrzyła na mnie z politowaniem.

- Potrzebuję maść cynkową – jęknęłam.

- Moim zdaniem to idiotyzm że wróciłaś do ćwiczeń. – westchnęła. No ale wiecie matka

zawsze ma racje – Widziałaś ojca?

- Znów gdzieś wyszedł. – powiedziałam.

- Jadę do sklepu, kupię ci tą maść cynkową, coś jeszcze?

- Maść na ból mięśni, plastry wodoodporne i…

- Dobra wiem co mam ci kupić, pamiętam, chodziło mi o coś nie medycznego – pokręciła

głową. Opuściła pomieszczenie i zgasiła mi światło.

- MAMO! . – po chwili żarówka znów się świeciła. Zaśmiałam się pod nosem. Wstałam

powoli, by opuścić lodowatą wodę. Przebrałam się w cieplutkie dresy, by następnie na piętach

przemaszerować na łóżko.

W każdym, najmniejszym odcinku mojego ciała czułam ból. Zakwasy jeszcze nie

przeszły, no ale to przecież dopiero 5 dzień ćwiczeń, w tym 3 tych intensywnych. Na stopach

i dłoniach pojawiają się bąble, odciski. Praktycznie każdego wieczoru przekuwam je tylko po

to by na następny dzień robiły się nowe. Gorzej z rękami, najgorszym przyrządem dla mnie

jest poręcz, dlatego też ćwiczę na niej najwięcej, tak jak mówiłam, dorobiłam się odcisków na

odciskach i uwierzcie mi nie życzę tego najgorszemu wrogowi.

Oparłam się o ścianę, podnosząc się do pozycji siedzącej. Mam nadzieję, że mama

szybko wróci z zakupów. Liczyłam na tony maści, bandaże oraz leki przeciw bólowe. Na

szczęście moje modły zostały wysłuchane. Chociaż dzisiaj, dzięki ci Boże.

- Skarbie, tu jest maść cynkowa, bandaże, coś na mięśnie oraz proszki. – ułożyła przedmioty

na łóżku. – A teraz idę, muszę zaprojektować logotyp dla jakiejś firmy. – uśmiechnęła się

czule.

Sięgnęłam po bandaże. Po raz setny przebiłam bąble, tym razem jednak nałożyłam na

nich waciki z maścią cynkową. Owinęłam śródstopie oraz kostkę bandażem i to samo

zrobiłam z dłońmi.

Byłam wysmarowana maścią na bóle mięśni, oraz nafaszerowałam się lekami. Choć

miałam wrażenie, że i tak, nie będę w stanie się jutro ruszać. Obolała padłam w poduszki z

zamiarem nie ruszania się przez następne kilka godzin.

***

Skrzywiłam się wysiadając z samochodu mojej matki. Ojca znów gdzieś wywiało, a jak

mama zobaczyła w jakim jestem stanie, postanowiła mnie podwieźć. Podziękowałam jej za

podwózkę. Kulałam, stawiałam stopy na krawędziach tylko dlatego że odciski jeszcze nie

zeszły.

- Siemnson Wii. – przywitał mnie Dylan i Larra. – Ej młoda może ja to wezmę. – zaoferował

się bliźniak biorąc mi plecak.

- Jezus stary wielkie dzięki. Ledwo się ruszam, a na myśl że znów mam ćwiczyć wszystkiego

mi się odechciewa. – jęknęłam.

Przy wejściu do szkoły zobaczyłam Harry’ego i Blair. Dziewczyna siedziała oparta

plecami o filar przy wejściu do szkoły, a Loczek zaglądał jej przez ramię. W pewnym momencie blondynka odwróciła się do Styles’a, musiała nie wiedzieć wcześniej że jej się

przygląda bo była zaskoczona jego obecnością, trzepnęła go w ramię.

- Hejka! – przywitałam się z nimi. – Znacie już bliźniaki?

- Ja miałem okazję. – Harry był optymistycznie nastawiony. – Pokazałeś klasę. – zwrócił się

do Dylana i przybił mu piątkę.

- Dzięki.

- Ja też miałam. – Blair rzuciła chłodno. Możliwe, że udzielił jej się humor braciszka. –

Ćwiczysz na WFie?

- Nie, będę siedzieć na salce. Pfff…mimo, że ledwo się ruszam.

- Serio? – była zdziwiona.

- Patrz. – chciałam dojść do drzwi głównych szkoły, ale co chwila na mojej twarzy pojawiał

się grymas bólu. – Niall dzisiaj w szkole? – zapytałam nagle. Liczyłam na porządny masarz

mięśni łydek, na plecach i szyi.

- Chyba jest. – powiedział Harry.

- Bomba.

Dylan oddał mi plecak. Weszłam do szkoły i rozglądałam się na wszystkie strony za

blondynem. W końcu udało mi się go znaleźć. Ruszyłam w stronę Nialla. Stanęłam obok

niego lekko się uśmiechając. Mam nadzieję że ma dobry humor, bo nie miałam ochoty się z

nim kłócić.

- Cześć. – przywitałam się.

Burknął coś niewyraźnego w odpowiedzi. Super, mamy wkurwionego Niall’a.

Przysięgam że z nim czasami gorzej niż z kobietą w ciąży czy dziewczyną z okresem.

- Jak tam było na wyścigu?

- Boże, daruj sobie co? Doskonale wiesz kto wygrał więc nie udawaj idiotki. – warknął.

- Oh wybacz że chciałam być miła. Ale jak widać tak się nie da. –syknęłam mając serdecznie

dosyć jego zachowania. – Następnym razem, odpal Nitro, a nie cackaj się z małolatem jak

baba.

- Żeby to było dostępne w Londynie. – przewrócił oczami i wrócił do zabawy telefonem.

Teraz do mnie dotarło. Chłopak nie użył NOS bo najnormalniej w świecie go nie miał.

Skoro w Londynie go nie było, to skąd miał je wytrzasnąć. Nie mogłam uwierzyć. Zaczęłam

się śmiać, przecież to niedorzeczne.

- Co cię tak bawi? – linia jego szczęki była bardzo widoczna.

-Nie nic, nic. – nie mogę się śmiać, za bardzo boli. Obok mnie pojawiły się bliźnięta, oczy

Nialla pociemniały. Niedobrze. Nie mogę się śmiać, nie dość, że wszystko mnie boli, to

jeszcze Niall mnie zamorduje.

- Co cię tak smarku bawi? – zapytała Larra.

- No bo oni nie jeżdżą na nitro. – nawet cichy rechot przyprawiał mnie o ból.

- Mówiłem ci wczoraj.

- Wybacz po treningach nie kontaktuje. – popatrzyłam na Nialla. – Wisisz mi masarz.

- Nie bardzo. – był w zajebiście złym humorze.

- A ja mam pomysł. – odezwał się Dylan.

Cała nasza trójka popatrzyła na jasnowłosego zaciekawiona. No tak, jak zwykle ma

pomysł i się nim nie podzieli do puki nie dotrze do niego, że czekamy na wyjaśnienia.- Zróbmy tak. Zasoby nitro zostały w Nowej Zelandii. My to sprowadzimy tutaj i oddamy

wam wszystko. – nie tracił kontaktu wzrokowego z Horanem. – Wy w zamian przyjmiecie nas

jako mechaników. My z Larrą patrzymy inaczej na motory niż wy. Może uda nam się

polepszyć wasze cacka.

- Muszę to przedyskutować z innymi – powiedział Niall już w miarę opanowanym głosem.

Alleluja!

- Niall. – zaczęłam. – Nitro to duża ilość mocy, może naprawdę pomóc. – uśmiechnęłam się.

- Pogadamy na lunchu. – odepchnął się od ściany i ruszył w głąb korytarza.

***

Zatrzymałam się z rękami wyrzuconymi w górę oraz jedną stopą wysunięta do przodu ugiętą

w kolanie, a druga noga wyprostowana, ostro wysunięta do tyłu. Koniec. Jeden ze starych

układów wolnych. Co za męczarnia. Z tymi mięśniami nie mogę nic zrobić. Mam nadzieję, że

za niedługo mi przejdzie.

- Cześć. – wzdrygnęłam się. Odwróciłam się w stronę drzwi i zobaczyłam Nialla.

- O! Hej, jesteś już w stanie rozmawiać, czy nadal masz zamiar warczeć? – zapytałam

niezadowolona. Usiadłam na ławce i naciągałam na siebie bluzę. Niall usiadł obok mnie,

chwycił moją stopę i położył ją na ławce, by następnie zacząć masować mi łydkę.

- Ekipa się zgodziła.

- Na bliźniaków? – nie byłam pewna o co mu chodzi bo przeciętny człowiek powiedziałby w

tym momencie „przepraszam, Niechciałem krzyczeć” czy coś w tym guście. Ale pamiętajmy

przecież to Horan, on nie jest przeciętny.

- Tak. Tylko z tego co mi powiedzieli, to oni nie umieją tego zamontować.

Wstrzymałam oddech, błagam nie powiedzieli mu. Zabiję ich jeśli to zrobili.

- Ty umiesz prawda? – powiedzieli mu. Nie żyją, niewdzięcznicy. Jak mogli powiedzieć, ze

umiem to zrobić, ja nie podchodzę do motoru, doskonale zdają sobie z tego sprawę.

- Nie. – oby uszło mi na sucho.

- Wiem że kłamiesz. Dlaczego boisz się motorów?

- Niall, obiecałam ci. Ale nie teraz. – jęknęłam. – To jest zbyt trudne by mówić o tym od tak

sobie, ja nie jestem przygotowana psychicznie na tą rozmowę.

- Dobra rozumiem. – przerwał masować łydkę. – Druga noga.

Z trudem uniosłam stopę w jego stronę. Jego palce od razu zaczęły pracować. Czułam

małą ulgę. Mięśnie rozluźniły się znacząco.

- Jezus jakie one są napięte. – mruknął masując mi łydkę.

- Serio? Nie zauważyłam. – zakpiłam sobie z niego.

- Dobra. Usiądź do mnie tyłem i pokaż kark. - -poprosił a ja wykonałam jego polecenie. Po

chwili poczułam jego chłodne palce na mojej szyi. Zaczął masować najbardziej napięte

miejsca. Z mojego gardła wydobył się pomruk zadowolenia.

- Wiedziałem że będziesz mruczeć z rozkoszy, ale nie że tak szybko kangurku.

- Zamknij się, dobra?

- A jeśli nie to co? – odparł a jego palce zjechały na moje łopatki. Znalazł jeden z najbardziej

napiętych mięśni i wbił w niego palec.

- Kurwa! – jęknęłam z bólu. – Niall…- Sekundę, zaraz puszczę. – odparł dalej mocno dociskając kciuk do mięśnia. Po chwili

odpuścił, a mięsień się rozluźnił. Odetchnęłam. – Dobra, jeszcze raz. Tutaj. – zatoczył kółko

na drugiej łopatce. Po chwili znowu zaczął uściskać wcześniej zaznaczone miejsce. – Jeszcze

chwilę. – pośpiesz się. – Dobra. Potrzebujesz podwózki do domu?

- I to bardzo, ledwo chodzę, odciski dają się we znaki.

- To chodź tu. – Zaraz po tym jak się ubrałam chłopak wziął mnie na ręce w stylu panny

młodej. Od razu chwyciłam się jego szyi. Jak małpka.

***

Wysiadłam z samochodu. Instynktownie spojrzałam na podjazd i o mało nie dostałam

zawału. O oddychaniu przypomniał mi Niall.

 - Kangurku, pamiętaj, wdech wydech. Fajne cacko. – popatrzył na jeden z najgorszych

przedmiotów na świecie. – Kogo jest?

- Ten motor? – jęknęłam patrząc na zielony motocykl.

- Tak

- Mój.

JA was tak strasznie przepraszam, ale kurczę, szkoła, masa sprawdzianów i teraz jeszcze kara, czuję się jak tajny agent siedząc w szafie z laptopem na kolanach dodając ten rozdział. Sorki was bardzo, nie wiem kiedy dodam next, postaram się w pod koniec tygodnia, bo normalnie nauczycielom się nudzi poważnie. Wejdźcie na mojego aska albo aska bohaterów i pytajcie jak chcecie się czegoś fajnego dowiedzieć ;)

http://ask.fm/KeepCalmAndBeANormal