Rozdział 26

Dla mojej kochanej Julki <3 z jej ulubieńcami
I JESZCZE GÓWNO ZWANE NOTKĄ KTÓRĄ MACIE PRZECZYTAĆ

Teraz UWAGA!

Bardzo, ale to bardzo was proszę o dodanie komentarza, nie powiem że pracowałam na tym rozdziałem 5 minut, bo tak naprawdę się trochę nad nim męczyłam, mimo że na asku pisałam coś innego. Błagam was o komentarze w który ocenicie zachowanie bohaterów, ulubiony moment w rozdziale, co wam się NIE podobało, czego oczekujecie od nich w następnych rozdziałach. Bo czytanie komentarzy typu "NEXT" "Super" "Świetny" "Kocham" mnie nie satysfakcjonuje, ja się produkuje, JULKA się produkuje. Słuchajcie ja wiem kiedy ktoś nie czyta notki, to widać od razu, ostrzegam ROZDZIAŁ BĘDZIE DOPIERO ZA KILKA DNI bo te były dodane dwa dni po rząd. Nie oczekujcie ode mnie cudów, faktycznie askowicze wiedzą że mam kilka rozdziałów do przodu ale ich nie dodam. 

*Perspektywa Blair*

            Siedziałam na karimacie przy ognisku, trzymając patyka z nadzianymi piankami nad ogniskiem. Koc, którym byłam owinięta dawał mi wystarczająco dużo ciepła abym nie trzęsła się z zimna, a temperatura naprawdę nie była za przyjemna. Do tego wiatr co chwila rozwiewał moje włosy, przeszywając moje ciało zimnymi dreszczami. Za mną stał Land Rover Harry’ego, a sam chłopak łaził po lesie szukając drewna na opał. W życiu nie wpadłabym na pomysł wywiezienia kogokolwiek, kilka tysięcy kilometrów za miasto, by załatwić mu 24 godziny doskonałej rozrywki. Najlepsze jest to, jeszcze wszystko przede mną, a ja już czułam się jak z niebie. W samochodzie spędziliśmy około dwunastu godzin, dzisiaj śpimy na dziko, a potem dwie godziny dalszej drogi i jakaś super niespodzianka naszykowana przez Harry’ego. Po chwili chłopak wyłonił się z lasu niosąc dużo gałęzi w rękach. Większość położył koło ognia, a mniejszą kupkę dorzucił do ogniska po czym usiadł obok mnie.

- Daj trochę koca. – poprosił, a ja podałam mu skrawek materiału. Chłopak owinął nas szczelnie. Uśmiechnęłam się szeroko kiedy poczułam jak chłopak obejmuje mnie ramieniem i przyciąga mocniej do siebie.

- Co dobrego robisz? – zapytał uśmiechając się szeroko, odsłaniając przy tym swoje idealnie białe zęby.

- W cale nie widzisz, że robię pianki. – zaśmiałam się wywracając oczami. – Tylko to znalazłam w twoim samochodzie.

- Otworzyłaś bagażnik? – zapytał.

- Nie dostałam się do niego. Zamknąłeś samochód i zostawiłeś otwarte okno, a bagażnik jest zakratowany. – mruknęłam niezadowolona.

- Mam kurczaka. – powiedział i uśmiechnął się szelmowsko, a ja przysięgam że dostałam palpitacji serca.

- Uwielbiam kurczaki, idź po niego. – wykopałam go spod koca. Po chwili wrócił z ogromnym koszem pełnym jedzenia. Kiedy pokazał mi jego zawartość, oczy miałam wielkości spodków, same moje ulubione rzeczy. Zrobił naleśniki, kurczaka, żelki jogurtowe, nutella, wziął chleb do pysznej czekolady.

- A masz rozpuszczalnik? – zapytałam nadal patrząc do kosza.

- Nie? – spojrzał na mnie pytająco. No tak, nadal byłam w moich ogrodniczkach, ubabrana farbami olejnymi.

- Szkoda. – zaśmiałam się. – Wyglądam jakbym wyszła z buszu. – lekko zaszczękałam zębami.

- Mów jak ci zimno. – ściągnął swoją bluzę i podał mi ją. Było bosko i romantycznie. – Jak ci się podoba?

-Jest świetnie. – założyłam bluzę, która była naprawdę ogromna! Rękawy były bardzo długie a do tego materiał sięgał mi do ud. Wstałam i pokazałam się chłopakowi, po czym pomachałam rękawami jak dziecko.

- Słodko wyglądasz. – uśmiechnął się, a ja się zarumieniłam. Patrzył na mnie tymi ślicznymi zielonymi oczami, jego wzrok przeszywał mnie na wylot. Moje ręce wraz z długimi rękawami powędrowały do twarzy, którą zasłoniły.

- Nie rób tak. – mruknęłam, dalej się zasłaniając.

- Jak? – zapytał zdziwiony.

- Nie patrz tak na mnie. To krępujące. – jęknęłam. – Nie jestem żadną top modelką, żeby się na mnie tak patrzeć. – poczułam jak chłopak odciąga delikatnie moje dłonie od twarzy.

- Nie jesteś top modelką. – powiedział patrząc na mnie.

- Nie. – pokręciłam przecząco głową.

- Żeby się na ciebie patrzeć. – powtórzył moje słowa.

- Nie. – znów pisnęłam cichutko.

- A jak ja chcę? – splótł swoje ręce za moimi plecami, zmniejszając dystans między nami. Miliony motylków latało w moim brzuchu, i miałam wrażenie, że jestem mega czerwona.

- Słodko się rumienisz.  – uśmiechnął się a ja spuściłam głowę, czując że muszę się gdzieś schować. – Hej, Blair. Chcę się na ciebie patrzeć, bo jesteś piękna. Chce patrzeć na ciebie jak się rumienisz, bo robisz to w niesamowicie uroczy sposób. Chcę patrzeć na twoje rysunki, bo masz niesamowity talent. Chcę cię słuchać jak się śmiejesz, bo to najpiękniejszy dźwięk na świecie. Chcę patrzyć jak się złościsz, bo wtedy zabawnie tupiesz nogą. – czemu jak to mówił czułam jak łzy zbierają mi się w kącikach oczu. – Ale nie lubię jak płaczesz. – mruknął nadal patrząc mi w oczy. – Proszę nie płacz. – szepnął.

- Ale…ja…bo…- jąkałam się, nie byłam w stanie wypowiedzieć słowa. – bo…ja…nie…to…z…ze…wzrusze…- poczułam jego malinowe usta na swoich. Westchnęłam głośno, teraz to nie były motylki, to co się działo w moim brzuchu to istne tornado. Włożyłam palce w jego loki, za to on zacieśnił objęcie wokół mojego pasa. Musiałam stanąć na palcach aby było mi wygodniej. Chłopak przygryzł i pociągnął moją dolną wargę. W rewanżu pociągnęłam go za włosy. Nawet nie zauważyłam kiedy jego ręce zacisnęły się na moich pośladkach. Pisnęłam i odskoczyłam od chłopaka.

            W jego oczach widziałam szalone, śmiejące, tańczące iskierki. Gdy tylko się wyszczerzył zobaczyłam te ukochane dołeczki, w które chciałam wsadzić swoje palce. Na moich policzkach pojawił się rumieniec, znowu.

- Mówiłem ci że słodko się rumienisz? – zapytał ciągle się uśmiechając.

- Mówiłeś. – pokiwałam spuszczając głowę w dół.

            Palcem wskazującym podniósł moją brodę. Cmoknął mnie w usta.

- Uśmiechnij się. – uniosłam kąciki ust a chłopak ponownie mnie pocałował. – Tak lepiej. To co zjemy kurczaka? – Jezus Harry zniszczyłeś chwilę.

- Em jasne. – uśmiechnęłam się słabo.

            Jezus czekam na jedno, jedyne pytanie, czy to tak wiele? Westchnęłam ciężko. Zapewne robię sobie tylko głupie nadzieje, a Harry przesiąkł już charakterem mojego brata. Oh, niech no ja cię dorwę Niall, a przysięgam że zabije moimi małymi rękami.

- Jak śpimy? – zapytałam ziewając.

- Ty w samochodzie, a ja tutaj na karimacie. – oznajmił.

- Ale w lesie? Ja nie zasnę sama. – zrobiłam minę zbitego psa.

            Tym działaniem, po piętnastu minutach leżałam w objęciach chłopaka, na tylnych siedzeniach, luksusowego Land Rovera, a jedno z moich marzeń właśnie się spełniało.

***

Wychyliłam się za barierkę wielkiego mostu i popatrzyłam w dół.  Popatrzyłam na Harry’ego to na przepaść, Harry’ego, przepaść.

- Czekaj, czekaj. Mam rozumieć, że wiozłeś mnie tu przez 14 godzin tylko po ty by skoczyć ze mną na bungee? – popatrzyłam na niego jakby uciekł z psychiatryka.

- Tak, tak właśnie. – wypiął dumnie pierś, a ja zachichotałam.

- Jesteś pojebany. – szturchnęłam go w ramię.

- Moja księżniczka przeklina? Nowość. – kurwa powiedział "moja", "moja", właśnie jestem w niebie. Ja pieprzę. Może już umarłam i to tylko dla tego wszystko jest takie idealne? Uszczypnęłam się. Nie, to jednak dzieje się naprawdę, a na moim ramieniu za chwile zrobi się krwiak.

- No popatrz. – zaśmiałam się nerwowo.

- Chodź. – pociągnął mnie w stronę instruktorów

            Zostałam ubrana w szelki, kask i masę różnych rzecz. Facet śmiał się, że nie wiele osób przychodzi skakać o tej porze roku bo woda zimna. No tak, bungee nad wodą. Super. Razem z Harrym zostaliśmy przywiązani do liny.

- Popchnąć was? – zapytał gość.

- Nie trzeba – chłopak powiedział i spojrzał na mnie.

- Ja chyba zejdę – mruknęłam widząc tak wielką wysokość.

- Nie ma mowy. – chłopak skoczył a ja razem za nim. Zaczęłam piszczeć jak nienormalna.

- Nienawidzę cię!!! – krzyknęłam, w rezultacie tego usłyszałam jego śmiech.

            Kiedy lina już się uspokoiła chłopak popatrzył na mnie swoimi szmaragdowymi oczami. Było tak pięknie. Zbliżył się do mnie, splatając razem nasze nogi, aby żadne nie mogło odlecieć w bok. Chwycił moją twarz w dłonie i mocno pocałował.

- Blair… ja chciałem się ciebie zapytać, czy… Czy chcesz być ze mną? – zapytał ledwie słyszalnie i pierwszy raz to on się zarumienił.

- Ja…-zacięłam się, zobaczyłam strach w oczach Harrego, panikę chyba też. – T…tak. – wyjąkałam. Przytuliłam się do niego, czym rozhuśtałam linę. Zaczęliśmy się śmiać.

Chwilę później zostaliśmy wciągnięci na most. Chłopak splótł nasze palce razem, a na moje policzki wlał się delikatny róż. Cmoknął mnie w policzek po czym powoli ruszyliśmy do samochodu. Boże, jeszcze 14 godzin jazdy samochodem z MOIM CHŁOPAKIEM.  Nareszcie wszystko się układa.