Rozdział 8

Niall trzymał mnie mocno za nadgarstek i ciągnął przez tłum ludzi tańczących na parkiecie, chyba zapomniał już w jakich butach jestem, bo nie mogłam za nim nadążyć. Chłopak wprowadził mnie do loży da VIP. Poważnie jest tak Bardzo Ważną Osobą żeby dostać własną lożę? Mam się cieszyć czy płakać? Usiadłam na Nialla kolanach bo tak sobie zażyczył i groźnym wzrokiem oznajmił że mam się nie kłócić.

            Przy stoliku siedział Zayn z Perrie, Louis i Eleonor, i jakiś Mark. Liama i Diany miało nie być, a za jakąś chwilę miał się pojawić loczek z moją przyjaciółką.

            Sączyłam swojego drinka od pół godziny, Blair rysowała wzroki na stoliczku mokrą wykałaczką, Perrie bawiła się paznokciem, a Eleonor była już tak wstawiona że spała na kolanach Louisa. Chłopacy zawzięcie dyskutowali z Markiem jakiejś dziewczynie.

- Mówię wam taka dupa. – oznajmił chłopak.

- To co , posunąłeś ją? – zapytał Niall a ja się zdenerwowałam. Chłopcy zauważyli grymas na mojej twarzy ale po chwili wstałam i stanęłam przed nimi wszystkim i zaczęłam łagodnie.

 - Chłopcy żeby było jasne. – mówiłam spokojnie – Posunąć to możecie krzesło, zaliczyć egzamin a przelecieć się można samolotem. Blair idziesz ze mną na parkiet?

- Nareszcie. – dziewczyna była ewidentnie znudzona.

            Weszłyśmy między ludzi i zaczęłyśmy się gibać w rytmu muzyki. Moje buty nie dawały mi wielkiego pola do popisu ale i tak fajnie się bawiłam. Śpiewałyśmy pojedyncze kawałki i co chwila stałyśmy przy barze zamawiając kolejne shot’y. Dołączyła do nas Perrie więc w trójkę było czadowo, taniec, śpiewa shot, taniec, śpiew, shot. Ciekawie.

            Zmęczone wróciłyśmy do stolika. Zaczęłam się obracać zastanawiając się gdzie wcięło blondyna, nie żeby coś, ale zostałam zaproszona przez niego abym mu towarzyszyła więc wymagałam automatycznie odwózki do domu. Nagle koło mnie wyrósł Harry.

- Jak się bawisz?! – przekrzyczał muzykę.

- Fajnie! Widziałeś Nialla?! Jestem zmęczona i chciałabym jechać do domu! – ledwo słyszałam co mówię.

- Nie!

- Weź lepiej Blair odwieź bo jest wstawiona! – pokazałam na moją pijaną przyjaciółkę.

            Dopiero po kilku sekundach zobaczyłam, ze chłopak co chwila spogląda za moje ramię. Odwróciłam głowę i zobaczyłam Nialla liżącego się z jakąś panienką. No świetnie z mojej podwózki nici. Chwyciłam kurtkę do ręki i ruszyłam w stronę wyjścia.

            Nie chodzi o to że jestem zazdrosna, nie chodzi o to że się martwię. Jestem wkurwiona, miałam być jego osobą towarzyszącą, a chyba każdy zna podstawy kultury i powinien mnie nie zostawiać, doskonale wiedział ze jestem na parkiecie, i mógł się przyłączyć, nie powiedziałam, że  nie protestowałabym, chodzi o to że mógł nie lecieć w ślinę z pierwszą lepszą dziwką.

            Uruchomiłam GPS w moim telefonie i ruszyłam we wskazaną mi stronę. Weszłam do ciemnego parku co od razu mi się nie spodobało. Boże, nie dość że środek zimy to ja nastawiłam się na przejazd samochodem i szybkie przejście do klubu, a teraz maszeruje z gołymi nogami przez park w którym to jest pełno śniegu, jeziorko, i jeszcze wieje. Super. Moje nogi zaczęły lekko dygotać, dobrze że miałam chociaż kurtkę dżinsową którą narzuciłam na ramiona.

            Nagle usłyszałam, śmiechy, kopniętą szklaną butelkę i kroki. Westchnęłam ciężko. Powoli przyśpieszyłam patrząc w telefon czy aby na pewno dobrze idę. Park był ogromny co nie było plusem dla mnie, wręcz przeciwnie. Słyszałam jak ci faceci idą za mną, zaczynałam się bać. Nie chciałam biec bo za pewne bym się wywaliła, a że to są mężczyźni dopadli by mnie w kilka sekund. Jakbym zdjęła te buty, to nie byłoby problemu.

- Hej, laleczko! – ignoruj ich Winter, po prostu ignoruj. – Nie słyszałaś do ciebie mówię.

            Nie zatrzymuj się, nie zatrzymuj się. Głupie buty!

- Skarbie! Nie bądź taka. – słyszałam jak jeden z nich do mnie podbiega, zatrzymał się prosto przede mną. Nawet w tych koturnach byłam od niego niższa. Chciałam go wyminąć ale zagrodził mi drogę. Po chwili dołączyli do niego kumple. Nie pokazuj że się boisz, są tylko pijani…kurwa są aż pijani.

- Puść mnie. – boże co się stało z moją pojebaną odwagą? Znów pnie pozostawiła na pastwę strachu? Ewidentnie.

- Przecież, chcemy się tylko zabawić, będzie fajnie  - zaśmiał się jeden a ja przełknęłam ślinę. – Zostawcie mnie…

- Bo co? Nikt cię nie usłyszy, a potem nie uwierz, nawet nie znasz naszych nazwisk. – chłopak zaśmiał mi się w twarz a ja automatycznie się cofnęłam wpadając na jego kumpla. Od razy się od niego odepchnęłam.

- Stary ona ma malinę. – burknął jeden z nich. Co? Malinka od Nialla? O co chodzi.

- Od kogo? – Facet ścisnął mój nadgarstek tak że jęknęłam z bólu. – Nie mam zamiaru się powtarzać. – wycedził przez zęby.

- Mój chłopak. – skłamałam, ale chyba mi nie uwierzył bo uściślił palce na moim nadgarstku odcinając dopływ krwi do dłoni.

- Nie kłam suko. – spoliczkował mnie! Dlaczego aż tak mu zależy na tej malince. – Mów od kogo ona jest.

- Horan. – jęknęłam nazwisko Nialla modląc się by puścił moją rękę.

- Stary spierdalamy. – wypalił jeden z goryli chłopaka.

- Przecież widać ze kłamie, jak myśli że ktoś zrobi jej malinkę i powie że to ten sukinsyn to już jest nietykalna, chciało by się co dziwko? – powiedział mi do ucha a ja poczułam jak łzy zbierają się w kącikach moich oczu.

- Puść, błagam. – powiedziałam łamiącym się głosem, miałam zdrętwiałą rękę, nienawidzę tego uczucia. – Proszę.

- Nie słyszałeś co dziewczyna powiedziała? – boże, chyba po raz pierwszy się cieszę ze tu jest, największy idiota na ziemi. – Puść ją.

- Kogo my tu mamy, Niall Horan we własnej osobie, kto by pomyślał. A gdzie twój orszak.

- Żeby skopać ci dupę nie wiele trzeba. – zaśmiał się blondyn.

- Tylko że nas jest trzech, a ty jeden. – Usiłowałam się wyszarpnąć z ręki wysokiego mężczyzny. Nich puści błagam! – Trzymają tą dziwkę. – popchnął mnie do swojego kumpla który chwycił mnie za ramię. Usiłowałam się wyszarpnąć.

            Nawet nie zauważyłam kiedy Niall pchnął chłopaka na ziemię i zaczął okładać go pięściami, nie chciałam tego widzieć, zrobiło mi się niedobrze. Jeden z podwładnych w pół przytomnego faceta uciekł a drugi bardzo chciał zwiać ale dostał zadanie, trzymania mnie. Jak zaraz się nie odsunę to się schewtam na jego buty. Przeniosłam swój wzrok z powrotem na Nialla. Miał ręce w krwi a tamten chłopak leżał ledwo utrzymując świadomość.

- Niall przestań! – krzyknęłam przerażona. Wbiłam koturn w stopę trzymającego mnie goryla o podbiegłam do blondyna. – Niall błagam! – dotknęłam jego ramienia i chłopak zatrzymał zaciśniętą pięść kilka milimetrów przed zakrwawionym policzkiem faceta.

            Wstał z niego i chwycił mnie za rękę. Zrobiło mi się niedobrze od patrzenia na rękę blondyna, a alkohol który wypiłam kilka minut temu w klubie również domagał się wyjścia. Zatrzymałam się a chłopak popatrzył na mnie pytająco. Zgięłam się w pół i zwymiotowałam na trawnik. Niall nie zastanawiał się długo co robić. Chwycił moje włosy w kucyka a drugą dłonią masował moje plecy. Co za upokorzenie, zwymiotować, chwilę po tym jak próbowali cię zgwałcić. Chciałam się zapaść pod ziemię.

- Jest okey? – zapytał gdy się wyprostowałam. Pokiwałam tylko głową i pociągnęłam nosem, chciało mi się płakać, i to bardzo. – Hej wszystko już dobrze. – przyciągnął mnie do siebie i przytulił, właśnie tego mi trzeba było, przytulić się. Szczelnie owinął swoje ramiona wokół nie. Trwaliśmy chwilę do siebie przytuleni do puki nie zaczęłam dygotać.

- Chodź odstawię cię do domu. – chwycił mnie delikatnie za rękę i ruszyliśmy w stronę jego auta. Wiedziałam, ze na ręce pojawią się siniaki, ale jak je wytłumaczyć ze są na około. Usiadłam po stronie pasażera oparłam głowę o szybę, męczona zamknęłam oczy i oparłam się o szybę.

***

Rytmiczne kołysanie wybudziło mnie ze snu, ale nie miałam siły podnieść powiek, chciałam dalej spać. Po chwili bujanie ustało i usłyszałam głos taty.

- O witaj Niall, zasnęła?

- W samochodzie. Mogę ją zanieść do pokoju?

- Oczywiście, tylko wiesz, połóż ją na kanapie, bo jej łóżko jest umieszczone na takiej drewnianej wierzy więc nie wniesiesz jej tam, wystarczy że wejdziesz pod tą budowle i położysz na miękkiej kanapie. – znów rytmiczne kołysanie tylko tym razem mocniejsza, Niall musiał wspinać się po schodach. Po chwili leżałam na miękkiej kanapie która znajdowała się pod budowlą łóżka, tak jak to mój ojciec opisał. Niall ściągnął mi buty i przykrył kocem. Już miał wychodzić kiedy go zatrzymałam.

- Niall? – powiedziałam do poduszki.

- Tak?

- Dziękuję. – nie otwierałam oczu. Byłam zbyt zmęczona.

- Nie ma za co kangurku. – pocałował mnie w czoło i skierował się do drzwi.

- Niall? – znów go zatrzymałam.

- Tak?

- Dobranoc.

- Dobranoc kangurku – odparł i opuścił mój pokój gasząc przy okazji światło.

Rozdział dedykuję KELI, za zrozumienie że komentarze typu "świetne", "cudo" "życzę weny" jedynie demotywują do dalszego działania. Dziękuję KELI za komentarz. Nie zrozumcie mnie źle, dziękuję za wszystkie komentarze, ale czasami mam tak ze otwieram maila z powiadomieniem o komie i oczekuje czegoś bardziej oryginalnego od zwykłego "świetnie", jeżeli już komentujecie z komputera, to chciałabym wiedzieć co spodobało się w danym rozdziale, czego mam unikać, czego oczekujecie, bo czasami siedzę nad rozdziałem i się zastanawiam, czy zrobić tak, czy siak. Jeżeli was uraziłam to przepraszam, do następnego kangurki.