Rozdział 1

Obudziło mnie to cholerne pikadło. Powinno się zabić, wynalazcę budzika. Po co to wynaleźli skoro żaden człowiek na świecie go nie lubi. To nie ma sensu. Podeszłam do lustra i pierwsze co zobaczyłam to afro na mojej głowie. Moje włosy nie lubię być ułożone podczas snu więc wyglądałam jak czarownica. Owinęłam się w koc z reniferami i zeszłam na dół. Znalazłam karteczkę na stole.

Skarbie jesteśmy na zakupach, wrócimy wieczorem, rozumiesz, trzeba zaopatrzyć dom do reszty.

Mama i tata.

No tak. Śniadanie świąteczne spędziłam na lotnisku. No cóż. Skoro wybrali taki a nie inny termin. Sądziłam że w święta sklepy nie będą czynne, no ale to jest Londyn. Tu zawsze się coś znajdzie. Usiadłam w salonie i chwyciłam jabłko. Wbiłam zęby w soczysty owoc po czym uruchomiłam telewizor za pomocą pilota. Od kilku dni czułam się paskudnie. Nagła zmiana klimatu źle na mnie działała. Miałam zakatarzony nos i podkrążone oczy. Nie mogłam spać, mimo tego że urządziłam pokój tak by przypominał mi całkowicie mój kraj. Trofea z zawodów gimnastycznych, medale, zdjęcia z przyjaciółmi, pamiątki. Nic nie pomagało. Dałabym sobie uciąć rękę ze mój pokój jest najbardziej "słonecznym" miejscem w Londynie. Tak właśnie. Jeszcze kilka dni  i witaj nowa szkoło. To jest coś o czym marzę. Wolałabym zacząć chodzić od początku nowego roku. Nie byłabym takim dziwolągiem jak teraz. A tak to będę postrzegana za ludka z kosmosu. Po prostu świetnie.

            Usłyszałam dzwonek do drzwi. Kto śmie, mnie nachodzić, w dni świąt, gdy mam ponury nastrój z powodu przeprowadzki. O ciągle wstałam z bardzo wygodnej kanapy i skierowałam się do drzwi. Ktoś bardzo wkurzył się na dzwonek bo bez przerwy go wciskał.

- Idę no! – krzyknęłam i od kluczyłam drzwi.

            W przejściu stała drobna farbowana blondynka z niebieskimi oczami. Miała lekko zaróżowione policzki i szeroki uśmiech. Wskoczyła do domu. Szybko zamknęła drzwi. Dała mi tackę z babeczkami. Wyglądały apetycznie.

- Jestem Blair Horan. Mieszkam trzy domy stąd. – uśmiechnęła się. – Nareszcie ktoś bliski mojemu wieku w okolicy. Jest jeszcze Summer ale ona mieszka daleko. Niestety. - mówiła chaotycznie podążając a mną do kuchni. Postawiłam wszystkie babeczki na zdobnym talerzu nalałam mleka do szklanek i wskazałam jej na krzesło naprzeciwko mnie. – Ale w sumie fajnie ze będę miała kogoś pod ręką, tak się cieszę. Tak więc jak ci się podoba w Londynie…yy…jak masz na imię.

- Winter. – odparłam a ona się zaśmiała.

- A moja przyjaciółka to Summer. Beka jak rzeka. Skąd pochodzisz?

- Z nowej Zelandii.

- Masz na imię Winter, pochodzisz z Nowej Zelandii i przeprowadziłaś się na inną cześć globu boo…

- Tata dostał awans.

- Wow. Mocno. Ja nie mam rodziców. Mieszkam z bratem. Jest straszy ode mnie o dwa lata ale jest pełnoletni dlatego może się mną opiekować. Do stłaszny dupek. Mófie si. – wepchała sobie babeczkę do ust. Połknęła to co miała w ustach. – Wyrywa laski, potem je zalicza i zostawia. Na szczęście w weekendy daje sobie siana i nikogo u nas nie ma. Tego bym nie zniosła. Spróbuj z białym kremem pycha. Sama robiłam. – powiedziała. – Jak podoba ci się w Londynie?

- Nie podoba mi się. – westchnęłam.

- Poważnie? Miliony osób chce się tu przeprowadzić a ty nie chcesz? Miazga. Też jestem nie tutejsza, jestem z Irlandii. Ale mieszkam tu już kilka lat więc znam okolicę. Właśnie, wpadniesz na sylwestra? Proszę. Nie będę siedzieć sama w śród tych gołych bab co przyjdą do mojego braciszka.

- Nie wiem.

- Winter to dobra okazja by się pokazać na mieście. Będzie fajnie. Mówię ci. A jak nie to zamkniemy się w moim pokoju i nikt do nas nie wejdzie.

- Blair, nie że ciebie nie lubię, ale poznałam, cię dosłownie pięć minut temu. – lubiłam ją ale nie byłam pewna co do sylwestra.

- Dobra, mamy 48 godzin do Sylwka. Poznasz mnie i spędzisz jedną nockę u mnie. – oznajmiła. – Dwadzieścia pytań. Albo więcej.

- Okey. Wiek?

- Mam siedemnaście lat.

- A ja osiemnaście. – uśmiechnęłam się.

- W takim razie moja kolej. – uśmiechnęła się. – Eee Ulubiony sport.

- Gimnastyka sportowa i bieganie. – nie stosowałam się do zaleceń lekarza. Odkąd dostałam stabilizator na kolano biegałam ile wlezie żeby utrzymać formę.

- Ja też lubię biegać. Przebiegniesz się ze mną? Wieczorem?

- Blair…

- Tak wiem, prawie się nie znamy. – gadałyśmy kilka dobrych godzin. Dziewczyna była prze zabawna. Polubiłam ją mimo tego że była młodsza o rok. Była zabawna. Ciągle opowiadała co się dzieje w jej nienormalnej szkole i jakie towarzystwo się trzeba wbić żeby jej nie ruszyli. Co chwila wspominała coś o swoim bracie. Chyba jej imponował. Mówiła że go nienawidzi a raz że jest kochany i bardzo się nią opiekuje. Zjadłyśmy wszystkie babeczki. Postanowiłam zaprowadziłam ją do mojego pokoju. Gdy zobaczyła co mam wstawionego opadła jej szczęka.

- O boże to jest odlotowe. Ale czemu masz coś takiego?

- To było w małym pokoju w starym domu. Pokój był mały ale wysoki, podobało mi się to więc postanowiłam to zabrać ze sobą. – uśmiechnęłam się. – Chodź poklepałam miejsce na kanapie.

- To jest super. – szczerzyła zęby do wszystkiego.

- Wiesz co? Przyjdę na Sylwestra, pod jednym warunkiem. Nie odstępujesz mnie młoda na krok, drugi. Pomożesz mi się ubrać.

- Jasne! – zaklaskała w ręce.