Rozdział 9

Obudziła mnie cisza. Nienawidzę jak jest cicho, mam wrażenie w tedy ze jestem sama na świecie, a tego bym chyba nie zniosła. Dopiero po chwili dotarł do mnie kac który był wywołany wczorajszym alkoholem. Przypomniały mi się również wydarzenia z wczorajszego wieczora. Przeszedł mnie mały dreszcz.

            Podniosłam się powoli i spuściłam nogi z kanapy. Powoli wstałam i podeszłam do lustra. Chryste, rozmazany makijaż, włosy na wszystkie strony postawione a do tego jechało mi z ust wczorajszymi wymiocinami.

            Weszłam do szafy i wyciągnęłam swoje kochane dresy, bieliznę i opaskę na włosy. Weszłam do przestronnego pomieszczenia i zrzuciłam z siebie wczorajsze ubrania. Wzięłam długi ciepły prysznic i porządnie wymyłam włosy które lepiły się od nadmiaru lakieru do włosów, pomalowałam usta ochronną pomadką i cmoknęłam do lustra. Opuściłam kabinę i po dokładnym osuszeniu ciała założyłam dresy i opaskę na włosy. Zmyłam resztki makijażu, wymyłam dokładnie zęby i zeszłam na dół.

            W kuchni znalazłam aspirynę i rozpuściłam ją w szklance wody. Miałam wrażenie że słyszę z salony jak musuje. Tak szczerze powiedziawszy miałam gorsze kace. To to było nic po osiemnastce Dana, działo się, oj działo.            

            Zrobiłam sobie śniadanie składające się z płatków jęczmiennych, owsianych, otrębów, jogurtu, jabłka, winogron i banana. Całość była bardzo dobra i potrafiła zapchać mnie doszczętnie.

            Usiadłam na kanapie, ale po chwili zaczęłam się przewracać na boki z nudów. No tak piątek i czwartek do szkoły po nowym roku i znów wolne, gdzie w tym sens się pytam. Będąc do góry nogami na kanapie czyli nogi na oparciu a głowa spuszczona z siedzenia oglądałam jakieś powtórki z sylwestra w Nowej Zelandii.

            Usłyszałam dzwonek do domu. Krzyknęłam „Wejść” i po chwili w progu stał Niall. Oparł się o framugę drzwi prowadzących do salonu a ja mocno westchnęłam.

- Jak tam?

- Mały kac, nic więcej. – powiedziałam gapiąc się w telewizor.

- Mały, wyglądasz jakbyś miała umrzeć.

- Mój kac gigant wygląda milion razy gorzej niż to co ma  teraz. Skąd wiesz gdzie mieszkam?

- Blair mi powiedziała.

- A mój ojciec zna cię z…

- Raz szukałem popaprańca i wpadłem się zapytać czy jest u ciebie, ale jej nie było. – powiedział i usiadł obok mnie na kanapie. – A tak w ogóle jak się czujesz po wczoraj?

            Nie czułam się dobrze z tym co stało się wczoraj, upokorzenie.

- Nie chcę o tym mówić.

-Ale ja chcę wiedzieć.

            Podniosłam się do normalnej pozycji. Nie chcę mu mówić, że czuję się fatalnie z tym co się stało, że idiotka nie pomyślałam, co się może stać w takim parku, chcę się schować.

- Nie powinno cię to interesować.

- Słuchaj, chciałbym wiedzieć, jak czuje się dziewczyna, która wczoraj o mało nie została zgwałcona. – warknął.

            Przygryzłam mocno wargę.

- W miły sposób tego nie okazujesz. – wypaliłam. Westchnął ciężką, przewrócił oczami i z powrotem popatrzył  w moją stronę.

- Winter, czy wszystko okej po wczorajszym wieczorze?

- Tak, dobrze się czuję, jeśli to chcesz wiedzieć. – odparłam.

- Takiej odpowiedzi oczekiwałem.

- Tak w ogóle to po co przyszedłeś?

- Sprawdzić jak się czujesz, i czy nie ma u ciebie Blair, jak zwykle w weekendy gdzieś znika. – mruknął niezadowolony.

            Wzruszyłam ramionami, mogłabym spróbować zadzwonić do blondynki, ale za pewne na nic by się to nie zdało. Przecież ta blondynka jest strasznie roztrzepana. Wstałam z kanapy i ruszyłam do kuchni zostawiając Nialla w salonie, jednak chłopak postanowił iść za mną.

- Jadłeś kiedyś omleta owsianego z dżemem? – zapytałam wyciągając składniki na stół.

- Nie? Nigdy nie specjalizowałem się w zdrowej żywności. – wypalił.

- Jak ci zasmakuje to nauczę cię robić, wydaje mi się że Blair ucieszyła by się że jej brat postanowił zrobić domowe żarcie. – zaśmiałam się wsypując do miski otręby.

- Skąd wiesz, że nie robimy takich dań.

- Niall, mieszkasz z nią sam, z jej opowieści wynika, ze tylko się kłócicie, co za pewne nie do końca jest prawdą, bo widziałam jak się dogadujecie na WFie. Ale mówi że nie ma cię całymi dniami w domu, więc robi sobie sama płatki albo kanapki, nauczę cię gotować, i zrobisz jej porządny obiad, a nie to co sama sobie zrobi na szybko, czy też jakiegoś kalorycznego fastfood’a. – skończyłam swój wywód.

- Dobra, ale jak mi zasmakuje.

 -To jedziemy z tym koksem. – zaśmiałam się i posmarowałam patelnię oliwą z oliwek. Chłopak przyglądał się każdemu mojemu ruchowi. Po chwili posmarowałam omleta dżemem i postawiłam go przed chłopakiem.

- Smacznego. – podałam mu sztućce, po czym usadowiłam się obok niego na stole i patrzyłam jak próbuje mojego drugiego śniadanka. Przełknął i wziął kolejny kęs. Po chwili potrawa znajdowała się w całości w jego żołądku . Patrzyłam na niego wyczekująco.

- Szukam jakiejś wady ale chyba mi nie wyjdzie, więc musisz mnie  nauczyć robić to coś.

- Omlet. – podpowiedziałam.

- Naucz mnie robić omlety. – zaśmiał się.

- No to chodź. – pociągnęłam go za rękę do blatu stołu postawiłam go przy misce i usiadłam na blacie. – Wbij dwa jajka, tylko bez skorupek.

- Taką lebiodą to chyba nie jestem. – zaśmiał się pod nosem i po chwili usłyszałam jak przeklina. Zaczęłam się zwijać ze śmiechu, musiał wykrakać, co za idiota. Zasłoniłam ręką usta, bo chłopak zgromił mnie wzrokiem. – Dobra.

- Łyżka jogurtu i szczypta soli. – podyktowałam.

            Niall dodał składniki i popatrzył na mnie. Wyciągnęłam rękę z trzepaczką i podałam ją blondynowi. Chłopak zaczął memłać w misce ale ewidentnie mu nie szło. Podeszłam do chłopaka, stanęłam przed nim i przechyliłam lekko miskę. Chwyciłam jego dłoń z trzepaczką i zaczęłam nią kierować. Wiedziałam ze chłopak się uśmiechał.

-A teraz sam. – wykręciłam się zmieszana całą sytuacją. Zajęłam swoje miejsce na blacie i dyktowałam dalej składniki omleta. Kiwałam nogami w przód i w tył. Po chwili nalał wszystko na rozgrzaną patelnię i zaczął smażyć papkę, która wyszła mu w misce. Po chwili usłyszeliśmy charakterystyczne skwierczenie. Po dwóch minutach smażenia kazałam mu obrócić omleta, w prawdzie, nie szło mu dobrze ale po chwili doszedł do tego jak obrócić ciasto.

- Z tej strony smaż krócej. – poinstruowałam.

- Dobrze kangurku.

- Kto to wymyślił? – zapytałam zaciekawiona.

- Ale co? – patrzył właśnie na spód omleta.

- To całe kangurku, zaledwie kilka sekund w szkole i mam ksywę.

- Ja to wymyśliłem, i tylko ja tam mogę mówić. – zsunął placka na talerz. – Z czym chcesz?

- Ja? Przecież ja jestem pełna, nic nie zjem. – zaśmiałam się.

- Dobra, to zjemy po pół. I mam pomysł z czym. – uśmiechnął się tajemniczo. – Ale masz zamknąć oczy.

            Przymknęłam powieki, machałam nogami do góry i dół, w pewnym momencie lekko otworzyłam oko i zobaczyłam Nialla stojącego przy lodówce.

- Mówiłem coś, masz zamknąć oczy. 

- Dobra, dobra. – wykonałam polecenie. Słyszałam jak chłopak odkręca słoik i otwiera jakieś wieczko. Nie wiedziałam czy mam mu ufać. A jak mnie otruje? Oczywiście żartuję tak?

- Długo jeszcze? – zapytałam z zamkniętymi oczami.

- Sekundę, kangurku. – zaśmiał się.

            Po chwili czułam że stoi tuż przede mną. Lekko się odsunęłam co nic nie dało, bo moje plecy napotkały ścianę w kuchni. Super.

- Otwórz usta. – poprosił.

- Jak chcesz żebym ci zrobiła loda, to na to nie licz.

- Skarbie, bardzo, bardzo bym chciał, żebyś mi zrobiła dobrze, ale proszę tylko żebyś otworzyła usta nic więcej. – zaśmiał się.

- Nie otrujesz mnie, ani nic z tych rzeczy? – zapytałam niepewnie.

- Nie mam zamiaru kangurku, otwieraj usta. – ponagli i lekko rozchyliłam wargi.

            Chłopak włożył widelec z omletem i czymś słodkim. Cokolwiek to było, było to dobre. Zamlaskałam ustami ale nie byłam w stanie rozpoznać tego smaku. Otworzyłam oczy i lekko odchyliłam głowę widząc twarz Nialla tuż przy swoim nosie.

- Co to było? – zapytałam dalej tkwiąc w tej pozycji.

- Dżem morelowy i jogurt naturalny. – odparł odsuwając się ode mnie. – Smakowało?

- Jak będziesz robić w domu kolacje to mnie zaproś. – zaśmiałam się i zeskoczyłam z blatu. – A teraz trzeba sprzątnąć, wiesz takie zasady.

- O boż…- westchnął.

- Nie ma tak. Ja umyję naczynia a ty będziesz wycierać.

- Dobrze kangurku. – mierzwił mi włosy.

- Nie odtykaj ich! Układałam je pół ranka. – powiedziałam jak jakaś farbowana dziewucha z filmów.

- O Jezus, tak, to się nazywa artystyczny nie ład, siedzisz nad nim dziesięć godzin, a potem jak się lekko jeden kosmyk przekrzywi lecisz to poprawić. Niesamowite. – zgrywał się razem ze mną.

            Idiota, zaczynałam go lubić, jak trzeba potrafi sobie dać na luz, co naprawdę cenie sobie w chłopakach. Plus dla ciebie Horan.

- No to do roboty. – zaczęłam myć naczynia a Niall je wycierał.

Rozdział taki trochę krótki, starałam się by był taki no...ciekawy, jeśli chodzi o tą waszą motoryzacje co nudzicie. Będzie nie martwcie się, to musi się sprowadzić do jednego wątku. No, mam nadzieję ze uzbroicie się w cierpliwość. Jeszcze trochę was po przynudzam a potem przeszłość Winter będzie wychodzić na wierzch, dobrze?

Jakbyście chcieli się czegoś o mnie dowiedzieć zapraszam na mojego tumblra, oprócz zdjęć mam tam takie głupie wpisy :P http://winterxoxo7.tumblr.com/

Do następnego